Hoi ollegear,

Hoog tijd voor weer een update!
De december maand was een bijzonderde belevenis in hoog zomer. Had totaal geen kerstgevoel, maar dat kon de pret niet drukken. Het was een K in KB: kerst in korte broek (uitspraak Iepie). Kerstontbijt bij Rudolf & Iepie: bacon, eggs, hashbrown (=rösti/aardappel) en een zelfgebakken kerstbrood met spijs! 'S middags een kerstlunch bij de buren op de farm. Eten in overvloed: de traditionele kerstham (lees: 12 kg), salades in alle vormen, biefspiezen, broden, cake, aardappels in room, cake, wijn, bier, etc, etc. 'Tweede kerstdag' (die bestaat niet in NZ) naar Bland Bay gegaan, naar het vakantiehuis van de buren. Van de buren daar kregen we scollaps (sint jakobsschelpen), crayfish en snapper. Erg leuk en lekker om al dit seafood van NZ te proberen! Het ontleden van een crayfish is nou niet echt mijn ding, maar gelukkig voor mij is Rudolf daar niet vies van!
Oud&nieuw was ook een gezellige en geslaagde avond! Met nog 2 st.nyksters! Beerenburg, bier en wijn vloeide rijkelijk, wat wil je nog meer!

De buren van Rudolf & Iepie, hebben een dairy farm en ik was daar welkom om te komen melken. Zij hebben 380 melkkoeien en daarnaast ook nog beef cows. Hun farm is echt oneindig groot (1000 hectare!!). Het was behoorlijk warm dus melken in de korte broek, zonder overal. Ik zag er uit als één van Plien & Bianca: korte broek, laarzen met daarboven-uitstekend grote grijze wollen sokken en een oud shirt! (Nee hier worden geen foto's van gepubliceerd). Een groot nadeel van een korte broek in de melkstal is: a. de poep komt overal te zitten, b. sandflies hebben vrij spel. In 1 melk sessie had ik 26 steken op m'n benen! Je kunt uittellen hoeveel ik er na een week had.. Sandflie steken jeuken niet 2 dagen, zoals wij gewend zijn, nee gerust een week of 2. Het zag eruit alsof ik voor de tweede keer waterpokken had. Brendyn (de buurman/boer) vond dit nogal grappig. En omdat hij 'Froukje' niet kan uitspreken noemde hij me 'Itchie' (betekent jeuken), haha! Heb een ruime week bij deze familie met 5 kinderen gewoond, wat een gastvrije en gezellige familie! Brendyn en z'n oudste zoon (19) gaan in maart naar Australië en nodigden me uit om met hen mee te komen! Zo'n aanbod sla ik natuurlijk niet af, wat een mooie kans om daar ook een kijkje te nemen, onder het motto: 'nu we er toch zijn'! Dus de laatste 3 weken voor vertrek nog naar Australië! :)

Na 3 weken op het noorder eiland weer terug gevlogen naar zuid. Hier 2 duitse meisjes (van de eerdere wwoof-ing farm) ontmoet en samen hadden we een auto gehuurd en een tentje gekocht. Voor het eerst links rijden! (En dat ging ons goed af). Had wel een memo op het stuur met 'links' erop, voor het geval dat haha. Het kamperen in NZ vond ik een avontuur op zich. We waren wat beperkt in uitrusting; een gaspitje, een pan en een aansteker. Had een matras aangeschaft, die zeer weinig comfort bleek te hebben. Het gevoel op een matras te liggen was ver te zoeken; het matras was net zo hard als de grond. M'n arme rug (tsja, ik ben ook geen 16 meef.. haha :p). Dan maar wat meer wijntjes voor bedtijd. We zijn vanaf Christchurch naar de westcoast gereden en toen verder naar het zuiden. Prachtige kust! Vervolgens door naar Queenstown, the 'must-see van NZ'. Een prachtige week gehad daar! Alle hostels waren volgeboekt dus uiteindelijk met ons tentje op een heuvel (ja scheef dus) belandt. Overdag was het prachtig weer, strak blauwe lucht en zo'n 26 graden. 'S avonds veel regen. Onze tent had het blijkbaar wel gezien want het regende net zo hard in de tent als buiten.. We hadden daarvoor de briljante oplossing gevonden om op de banken in de woonkamer van het hostel te gaan slapen. 'S nachts uit de kroeg met onze slaapzak naar de woonkamer en 's ochtends voordat de schoonmakers kwamen terug naar onze (natte) tent. Met andere woorden korte nachtjes. Overdag dan wat luieren (=slapen) in de zon in het park en dan konden we 's avonds er weer tegen aan. Borrelen op het strand tijdens de zonsondergang! Wat een prachtig uitzicht!

Na het opsplitsen met de meiden naar Chrischurch gegaan. Op een camping aan de westcoast had ik een ouder stel (65+) ontmoet die in Christchurch wonen. Ze hadden hun telefoonnummer gekregen en als ik in de buurt was kon ik hun bellen. Zo gezegd zo gedaan. De eerste dag heeft de vrouw me zowat de hele stad laten zien en alles verteld over de aardbeving van 2011. 'S avonds uitgenodigd om te blijven eten. De volgende dag nodigden ze me uit om met hen mee te gaan naar Akaroa, de peninsula aan de eastcoast. Een klein, schattig stadje aan het water. Lunch met whitebait, dat zijn kleine witte visjes, erg lekker! Later vertelden ze me dat je die dingen met hoofd en al eet.. Wat een lieve en gastvrije mensen!
Deze mensen konden mijn naam ook met geen mogelijkheid uitspreken en noemden me daarom 'Fulcan', haha. Ik vind het erg grappig; als ik m'n naam zeg is het eerst altijd 3 keer 'pardon?' en dan vragen ze me om het te spellen. Daarna zijn er enkelen die er een schot op wagen om het te spreken. In de beste gevallen klinkt het als 'Frokia', met een russiche toon, als een strenge meesteres ofzo. Ik vind het vooral erg grappig, ook met al die bijnamen die iedereen voor me verzint.

Ben nu in Wanaka en ga vrijdag weer naar een wwoofing farm. Dit keer met 400 melkkoeien, ben erg benieuwd!

Tot zover eerst maar weer!

Liefs Froukje